ආලෝකයට
මම ආදරය කල මුත්
දවස දිගු යැයි කියා
ඔබ අඳුර පැමිනෙනතුරු
බලා උන්නා
මට
මතකය.
දැන් නම්
මගේ සිතද මේ
අඳුරු රාත්‍රිය දිගටම
ගලා යයි කියා බලා සිඳී.
කලුවර රාත්‍රියකින්
සැම දෙයක්‌ම වැසී ගියත්
ආලෝකය විසින් කලුවර
පන්නා දැමූ දිනෙක
කලුවරින් වැසී තිබූ සියල්ල
අන් අයද දකීවි.
මම ආලෝකය ඇති විටෙක ඇස්‌ වසා ගතිමි.
ඒ ඔබට
මාද
මට කිසිත්ද
නොපෙනෙන්නටය.එනමුදු
මා සහ මට නොපෙනුන දේ
ඔබට පෙනුනි.
එදා පටන්
මමද
ඔබ මෙන් අඳුරට පෙම්බඳිමි.එදා ඔබ මෙන් අද
මා ද
ආලෝකය මග හරිමි.
මන්ද ආලෝකය
මට පෙන්වන ඇත්ත දකිමින්
ඉදිරියට යෑමට තරම් සවියක්‌
තවද
මට
නැති නිසා...
